Człowiek jest osobą i przedmiotem. Człowiek nie może być zarówno osobą, jak i przedmiotem. To sprzeczność prowadząca do napięcia, którego staramy się ze wszech miar unikać. Natrętnego telemarketera lub nieprzyjemnego żebraka na ulicy traktujemy jak niewygodny komputerowy program, męczący nas powiadomieniami. Z kolei ciało zmarłego członka rodziny traktujemy z szacunkiem i troską, wręcz mówimy o nim jak o żywym człowieku. Takie zawężanie zakresu myślenia jest skuteczne, dopóki nie trafimy na koncept, którego nie możemy tak łatwo zaszufladkować. Co, gdyby człowieka można było skruszyć, rozbić na kawałki, dosłownie pogubić fragmenty, bądź też składać w całość i zyskiwać nowe elementy? Tego typu refleksja nad jednością ducha i materii jest nietypowa dla filozofii europejskiej, która historycznie zwykle silnie rozróżniała te aspekty bytu, jednak jest kluczowa dla buddyzmu. Osiągnięcie nirwany często porównuje się do śmierci, jednak nie w aspekcie negatywnym, a jako podkreślenie ustąpienia złudzeń dotyczących fałszywych dychotomii.
Bez takiego wstępu nie da się w pełni opisać Houseki no Kuni, które jest bogatym bufetem, po brzegi wypełnionym odniesieniami do buddyzmu. Dla Europejczyka idea walczenia z najeźdźcami z Księżyca („lunarianami”) może brzmieć żartobliwie, lecz Księżyc na Wschodzie jest traktowany jako symbol oświecenia, kiedy więc przybywają z niego na wpół materialni, jakby stworzeni z chmur przybysze, wyglądem nawiązujący do buddyjskich kapłanów, ma to zrozumiałe konotacje. Podobnie jasne jest, gdy jeden z nich rozpada się na sto osiem części, liczbę utożsamianą, szczególnie w Japonii, z ziemskimi pokusami. Cnoty i nauki z kolei łączone są z klejnotami i drogocennymi materiałami, którymi literalnie są bohaterowie. Niższej klasy kryształy, takie jak Fosfofilit, który jest protagonistą, kojarzone są z altruizmem, którego niewątpliwie mu nie brakuje. Złoto z kolei odpowiada pewności, natomiast agat i koral wiedzy, co ma istotne znaczenie dla jego dalszych losów.
kamienie są naprawde dobre zaufajcie