Colorful
„Colorful” to lekko ponad dwugodzinny film fabularny. Anime to zostało wydane przez studio Sunrise w 2010 roku.
Fabuła
Historia skupia się na osobie, a właściwie jej duszy, która po popełnieniu poważnego grzechu ma szansę odpokutować. Zadośćuczynienie polegać ma na przejęciu ciała i życia chłopca, który wcześniej chciał popełnić samobójstwo. Na początku życie nastolatka wydaje się wręcz idealne, jednak to szybko ulega zmianie. Okazuje się, że miał on niemałe problemy, więc łatwo zrozumieć, dlaczego chciał sobie coś zrobić. „Nowy” Makoto musi radzić sobie w jego życiu, co jest dość trudnym zadaniem. W sumie to dość oczywiste, w końcu przejął ciało kogoś nieznajomego, jednak mimo pewnej przewidywalności jest to interesujące.
Historia jest dobrze zaplanowana i rozbudowana. Jest wiele zasad, na których opiera się to „przeniesienie duszy”, np. podczas całej tej sytuacji dusza ma przypomnieć sobie, jaki poważny grzech popełniła za życia. Wszystko ma sens i nie miesza się.
Chcę się jeszcze odnieść do zakończenia. Żeby nie zdradzać za dużo, powiem w skrócie – nie spodziewałam się, jak to się rozwinie. Podejrzewam, że nie tylko ja mam takie odczucia, dlatego to powód, by zabrać się za oglądanie tego anime. Zaskoczenie gwarantowane.
Ja bardzo lubię taki typ produkcji i klimat, jaki tam panuje, dlatego „Colorful” oczywiście do mnie trafiło. Podoba mi się pomysł na fabułę, ponieważ uważam to za coś nietypowego i naprawdę ciekawego. Dla mnie ten film pokazuje, jakie problemy mają czasem młode osoby i jak ciężko sobie z nimi radzić. Warto obejrzeć czasem coś takiego, chociażby dla przemyśleń, które nasuwają się po skończeniu oglądania.
Bohaterowie
Według mnie postacie są dobrane idealnie. Dzięki temu, jacy są (z wyglądu, jak i również charakteru) cała historia wygląda realistycznie.
Główny bohater – Makoto Kobayashi czy ,właściwie, jego nowe „ja” większość rzeczy robi z sensem. Nie do końca go lubię, ale muszę przyznać, że zachowuje się tak, jak można się tego spodziewać – dobrze, jak przystało na osobę, która znalazła się w takiej sytuacji. Wygląda jak typowy nastolatek, którym jest.
Purapura – Istota, która w pewnym sensie pomagała Makoto lub po prostu przy nim była. Podoba mi się jego wygląd, bo będąc magiczną istotą, właśnie tak się prezentuje. Ma jasną, wręcz bladą skórę, siwe włosy i ułożony, luźny garnitur wraz z szortami.
Hirotaka Kuwabara i Shoko Sano – koleżanki z klasy Makoto. Grają one dwie inne role w życiu chłopaka. Różnice między nimi są super przedstawione. Podoba mi się ich różnorodność i specyficzność.
Oprawa muzyczna i graficzna
Pierwsze, co rzuca się w oczy już na początku oglądania, to wyjątkowa kreska. Bardzo podoba mi się ten styl. Dodatkowo, watro zwrócić uwagę na twarze, które wyglądają bardzo dobrze i świetnie ukazują emocje w danej chwili. Gdy postacie mówią i poruszają się, wygląda to płynnie, przez co jest to przyjemne dla oka.
Co do muzyki, to nie ma jej zbyt wiele. Nie jest to jednak potrzebne, bo nie ma ukazanych sytuacji, w których muzyka byłaby niezbędna do podkręcenia akcji, dlatego jej nieznaczna ilość nie jest minusem.
Podsumowanie
„Colorful” polecam każdemu, komu podobają się anime o codziennym życiu i ludzkich problemach. Dodatkowo, jeśli lubicie, gdy przewijają się wątki, które powodują pewne zastanowienie się nad życiem, ta produkcja jest jak najbardziej dla Was. Wszystko jest zachowane w łagodnym tonie, więc można oglądać to ot tak, dla odstresowania się. Sądzę, że większości osobom przypadłoby to do gustu.
Ocena recenzenta
Fabuła: 9/0
Bohaterowie: 8/10
Grafika: 8/10
Muzyka: 8/10
Recenzentka: aeshymv
