Co zrobić, gdy rodzice dla pieniędzy postanawiają zaprzedać duszę diabłu? A co gorsza - Twoją duszę? I ciało? W wyniku takiej właśnie niewdzięcznej transakcji czternastoletni Iruma zostaje zaadoptowany przez podstarzałego demona, któremu zamarzyło się posiadanie wnuka. A że świeżo upieczony dziadek bierze sobie swoją nową rolę bardzo do serca, w trosce o edukację chłopaka, posyła go do szkoły dla demonów. Nie to, że obecność człowieka w takiej placówce jest wskazana, czy nawet... bezpieczna. Chcąc nie chcąc Iruma musi wykorzystać wszystkie możliwe pomysły, nawet te najbardziej szalone, by ukryć swoje prawdziwe pochodzenie i nie zostać pożartym przez kolegów z klasy.
Dobra także no tytuł był nader przyjemny, a nawet pokusiłbym się o stwierdzenie że był on świetny
Dawno nie wiem działem tak dobrej komedii z humorem na wysokim poziomie do tego stopnia że czasem wręcz żenującym bo jakby nie patrzeć jak ogólnie tytuł był bardzo dobry tak poszczególne odcinki były niekiedy tragiczne
Zamysł tego świata jest dość ciekawy z chęcią bym się dowiedział po jakim gazie pisał to autor ale wracając do tematu niby to zaświaty ale jednak autor odszedł od standardowych schematów i zamiast tego przedstawił ten świat jako pełen ciepłych kolorów i ogólnej wesołek atmosfery co jest dla mnie sporym plusem
Graficznie nie ma się do czego przyczepić prócz tego że daje tutaj pastelami jak fix, fabularnie seria jest świetna pomysł na typa porwanego przez demona tylko po to by ten został jego wnuczkiem bądźmy szczerzy jest to bardziej głupie niż to ustawa przewiduję ale jako tako pomysł ze szkołą był już bajeczny, oczywiście co by nie było jednym z bardziej ciekawszych wątków w fabule jest relacja Irumy z Ameri i tego jak się ona potoczy
Postacie z ogółu niezwykle denerwujące i z rzadka się czymś wyróżniają poza robieniem z siebie klauna za przykład wystarczy Clara będąca chyba najgorzej napisaną postacią chyba z ogólnym zamysłem by od początku denerwować widza, z czego najbardziej denerwujące były momenty z jej rodzinką które za każdym razem kończyły się śpiewem o ile można to tak nazwać bo brzmiało to gorzej niż fałszowanie w moim przypadku (｡╯︵╰｡)
Asmodeus w pierwszym odcinku zapowiadał się całkiem ciekawą postacią jako taki poważny i dostojny, początkowo myślałem że będzie rywalem dla protaga ale dosyć szybko bo już w następnym odcinku się zawiodłem
Dziadek protaga niby zalicza się do głównych postaci ale pojawia się na tyle rzadko że ciężko to zauważyć, jego rola skończyła się na przyprowadzeniu Irumy do zaświatów i chyba jest jedyną osobą która dobrze zrozumiała to śmieszne proroctwo
Opera jest dość zagadkową postacią i chyba jedną z niewielu które da się mocno polubić
Iruma jako protagonista jest tragiczny niby parę osób wie że to człowiek ale każdy z nich to ukrywa typo jedyną moc jaką ma to ogromne szczęście, jedyną jego zaletą jest to że nie jest pipką co nie zmienia faktu że jest popychadłem jakich mało, zdecydowanie jednym z ciekawszych momentów jest jego reakcja na słowa Kirio i chyba tylko w tym momencie jakkolwiek mi zaimponował… Dotychczas mnie śmieszy fakt że w tak krótkim czasie zrobił sobie wroga z przyszłego teścia
W mojej opinii Ameri jest dosyć płytką postacią jakby na to nie spojrzeć praktycznie pojawia się tylko wtedy gdy Iruma czyta jej książkę porobi słodkie minki i na tym się to kończy
Co by nie było najlepszą postacią w tej serii jest profesorek Callego chyba dotychczas najlepsza postać w tej serii to też smutek jak diabli ze miał tak mało czasu antenowego w szczególności w formie zwierzaczka
Co by nie było seria była przyjemna humor w niej może i niekiedy przedawniony ale nadal komiczny (zasadniczo myślałem że tylko polscy kabareciarze uważają ze przebranie chłopa za babę jest śmieszne) zdecydowanie dobra do polecenia ode mnie jest mocne 8/10 i chyba z buta się będę musiał za kontynuację zabrać
Przepraszam zapomniałem podziękować za tłumaczenie
Dawać mnie tu kolejny sezon!